प्रेषीडेन्ट...

"बबन्या.....",

"काय बे गब्ब्या?"

"हा प्रेषीडेन्ट कोन असते?"

"कोन?"

"प्रेषीडेन्ट बे...पेपर नाय वाचत का तू? इलेक्शन हाय म्हन्ते ना प्रेषीडेन्टचं.", गब्ब्या म्हणाला.

"हा वाचलं ना..प्रेषीडेन्ट म्हंजे राष्ट्रपती. हे बी माहित नाही का तुले ?"

"नाही बा..कोन असते थो?"

"थोचं तं सगळ्यात मेन राह्यते..बाकी सारे त्याच्या हाताखाली राह्यते.."

"सारे म्हंजे?"

"म्हणजे संसद-गिन्सद वाले, पंतप्रधान..सारे वचकून ऱ्हायतेत त्याले.", बबन्यानं माहिती पुरवली.

"बाप्पा बाप्पा..पंतप्रधानपन त्येच्या हाताखाली म्हंजे लयचं झालं."

"मंग! तुले काय वाटलं?"

"अन करते काय पन थो?",गब्ब्याचे प्रश्न आता सुरु झाले.

"तो साऱ्यावर लक्ष ठेवते..कोणतंच बिल त्याच्या सहीशिवाय पास होत नाही म्हन्ते."

"येवढा मोठा मानुस काय बिलं चेक करत बसते नुस्ता?"

"अबे तुये किरान्याचे बिल नाय ना बे..ते मोठंमोठे कायद्याचे बिल बनवते ना संसदवाले..ते"

"अस्सं काय!! अन असते कुठं मंग थो? "

"दिल्लीला असते थो..राष्ट्रपती भवनात."

"राष्ट्रपती भवन?"

"हो मंग..त्याले शेप्रेट घर असते..अन त्यातच ऑफिस असते मागच्या बाजूले."

"तुले कसं माहिती बे?", गब्ब्यानं विचारलं.

"अबे मी टीव्हीवर पाह्यलं ना..लय मोठं हाय राष्ट्रपती भवन दिल्लीले..चार-पाचशे खोल्या हायेत म्हन्ते."

"चार-पाचशे खोल्या!!! एका माणसाले?? आतमध्ये घुमता घुमताचं दिवस जात अशीनं त्याचा.", गब्ब्यानं आपलं लॉजिक लावलं

"तो एकटाच नाही राह्यतं ना बे..त्याची बायको-पोरं असते,नोकरचाकर,पाव्हणेराव्हने असते तिथं. पोलीस राह्यते गस्तीवरचे."

"फक्त एवढ्यासाठी चार-पाचशे खोल्या?? एवढ्या जागेत तं सारं गाव झोपीन आपलं. अन एवढे कोणचे पाव्हणे असते? खोल्या भाड्यावर चढवून पैसे कमवत असंन थो."

"हे पाय गब्ब्या..ज्यातलं माहित नाही त्यात कायले बोलतं तू ? फॉरेनगिरेनचे पाव्हणे आल्यावर त्याईले काय लॉजमध्ये उतरवतीन का? अन तुले काय त्रास हाय? ते भाड्यावर चढावतीन न्हायतर म्हशी बांधायले वापरतींन खोल्या!!"

"तसं नाही ना बे..म्या आपलं असंच म्हणलं. पन बाकी मजा राह्यतं असंन लेका प्रेषीडेन्टची."

"कायची मजा? बम्म काम असते त्येच्या मागं 

"कायचे कामं बे? बिलावर सह्या करायला किती वेळ लागते सांग बरं. बाकी चहापानी,जेवणगिवन फुकटच राह्यतं आसन त्याले. अन बोअर झाला का चालला बाहेर फिरायले."

"तसं नसते ना बे..जबाबदारी हाय ना डोक्यावर. हे संसदवाले लोकं काय सरके राह्यते का? त्यातील सांभाळावं लागते. अन किती लोकं येत असतींन रोजचे भेटायले. व्यवस्थित राहा लागते. तुयसारखा गबाळ राहून चालते का?", बबन्या ओरडला.

"हाव ते बी हाय म्हणा..बबन्या आपन एक कामं करायचं का?," गब्ब्याले नवीन आयडीया सुचली.

"काय?"

"आपन जाऊन भेटायचं का त्याले?"

"हाव जाऊं ना..आपल्या फाट्यावरून येष्टी डायरेक जाते राष्ट्रपती भवनात. म्याट झाला का बे तू ? दिल्लीले हाय ना तो."

"मंग काय झालं..जाऊ आपन.."

"अन आपल्याला कायले भेटेन तो?"

"काऊन नाही भेटणार..सरपंचाची चिट्ठी घेऊन जाऊ लागन तं."

"बाप्पा बाप्पा..सरपंच जसा जिगरी हाय त्याचा..दोघं सोबतच शाळेत जायचे."

"जिगरी कायले पाहिजे बे? ओळखत तं असंन त्याले."

"अबे दोन-तीन लाख सरपंच हाय देशात. थो काय सरायले ओळखते का? अन आपल्या सरपंचानं कोणते तीर मारले अशे? तालुक्याचा तहसीलदार ओळखत नाही त्याले."

"मंग काय करायचं आता? आपनचं एखांदी चिट्ठी लिहू त्याले की बा आमाले तुमाले भेटायचं आहे!."

"अबे गब्ब्या..तो लय बिझी माणूस असते बे. अन समाज भेटला आपल्याले तं काय बोलायचं त्याच्याशी?'

"काय म्हंजे? त्याले सांगू की बा आम्ही या गावचे आहो अन तुमाले पाहाले आलो."

"अन पुढं काय? जन गनं मन म्हणून वापस यायचं?"

"हाव...", गब्ब्या म्हणाला

"दोन लाता घालतीन आपल्या कंबरड्यात तिथले पोलीस!!"

"काऊन बे?"

"काऊन म्हंजे..चूप ऱ्हाय तू..फालतू गोष्टी करतं नुसत्या."

"चिडू नको ना बे..बरं ते जाऊ दे..मले एक सांग...", गब्ब्याले आणखीन काहीतरी सुचलं.

"आता काय?"

"तू म्हणाला की प्रेषीडेन्ट सगळ्यात मेन माणूस ऱ्हायते....."

"हो मंग..."

"पन थो जर मेन ऱ्हायते तं त्याले निवडते कोन?",गब्ब्याले प्रश्न पडला.

"कोन म्हन्जे? हेच संसदवाले निवडते."

"संसदवाले?"..

"मंग थो का गावचा सरपंच हाय का तुले इचारून निवडायले?"

"तसं न्हाय ना बे..संसदवाले त्येच्या हाताखाली असते. त मंग संसदवालेचं त्याले कसं काय निवडतीन?"

"तुले काय त्रास हाय पन?"

"अबे मंग ते तं त्याईचाच सोयरा निवडतीन..काय अर्थ ऱ्हायला मंग त्याले?", गब्ब्या ओरडला.

"तसं नसते ना बे गब्ब्या."

"मंग कसं असते?"

"हे पाय आता..तू अन मी दोघंही आपापल्या बायकोले घाबरतो ना?", बबन्यानं ट्रॅक बदलला.

"त्येचा काय संबंध इथं?"

"तू घाबरतं का नाही ते सांग?", बबन्याने विचारलं.

"हाव घाबरतो ना."

"हा आत्ता कसं बोलला..पन तिले निवडलं पन तूच ना??"

"हाव लेका..हे खरंय...",गब्ब्याच्या डोक्यात प्रकाश पडला.

"मंग तसंच ऱ्हायते ते...!!"

बायकोच्या आठवणीने गब्ब्या गार पडला. अन बबन्यानं प्रेषीडेन्ट विषय संपवला.

समाप्त..