प्रिंटर आणि मी!

माझं आणि प्रिंटरचं काय वैर आहे माहिती नाही.पण मी प्रिंट दिली अन प्रिंटरजवळ गेल्यावर ती आलेली दिसली असं कधीच होत नाही. त्या लॅनचा तरी प्रॉब्लेम असेल किंवा आतमध्ये आधीपासूनच कागदं तरी अडकलेले असतील किंवा प्रिंटर हँग तरी झालेलं असेल! एकतर मी बसतो तिथून प्रिंटभर कोसभर लांब आहे. अश्यावेळी आपण दहा-बारा प्रिंट्स देऊन प्रिंटरजवळ  गेल्यावर तो मक्ख चेहऱ्याने आपल्याकडे बघताना दिसला की माझा तिळपापड होतो.

"अरे बाबारे, कंपनीत आम्ही आहोत ना मक्ख, आम्ही आहोत ना मठ्ठ !! तुला काय गरज आहे माणसात यायची !"

आता हे रोजचंच असल्यामुळे सवय झालीये. पण कधी कधी आपल्याला जेन्युईन अर्जन्सी असते. म्हणजे  मीटिंग मधून आपल्याला रिपोर्ट घेऊन येण्याचा निरोप आलाय,आपण घाईघाईत प्रिंट देतोय, धावतपळत प्रिंटरजवळ जातोय .आणि  हे भाऊसाहेब इकडे असहकार आंदोलन पुकारून बसतात ! मग त्यांच्या मिन्नतवाऱ्या करून रिपोर्ट घेऊन मीटिंगमध्ये पोहोचेपर्यंत तिकडे तो विषय संपलेला असतो.चिमणीच्या पिल्लाच्या बारश्याला निघालेली गोगलगाय त्याच्या लग्नापर्यंत तिथे जाऊन पोहोचते तशी आपली गत होते.

आता "त्यात काय एवढं!" असं वाटू शकतं. पण कॉर्पोरेट जगात त्या क्षणाला खूप महत्त्व असतं. Sometimes you are asked to prove your point on a piece of paper! आणि त्यावेळी फक्त प्रिंट वेळेवर येऊ न शकल्यामुळे  आपला पराभव होतो. बरं गोगलगाय असण्याचं किंवा पराभवाचं दु:ख बाजूला ठेवलं तरी तो माकडतोंड्या प्रिंटर अजूनही आपल्याला वाकुल्या दाखवत असतो त्याचा जास्त राग येतो.

आणि आजकाल कंपन्यांमध्ये ते सेव्ह पेपर इनिशिएटिव्ह सुरु झालंय.मी प्रिंटरच्या कारट्रिजची शप्पथ घेऊन सांगतो, हा इनिशिएटिव्ह मी नोकरीच्या पहिल्या दिवसापासून राबवण्याचा प्रयत्न करतोय.  पण ज्या ज्या वेळी मी कागदं वाचवायचा प्रयत्न करतो त्या त्या वेळी ह्या प्रिंटरच्या आडमुठेपणामुळे मी तिप्पट-चौपट कागदं खर्च करून ते कारट्रिज संपवलंय !  सरळसाधी गोष्ट आहे, पाणी वाचवणं जरी आपल्या हातात असलं तरी ते वाचू देणं हे नळाच्याच हातात असतं. तसंच प्रिंटरचं आहे. पण सेव्ह पेपर हा इनिशिएटिव्ह प्रिंटरला मान्यच नाहीये. कारण त्याच्या बापाचं काहीच जात नाही ना !

लक्षात घ्या, हा माझ्या भावनांचा उद्रेक नसून मी पुराव्यानिशी सिद्ध करू शकेल असा दावा आहे.     

जाता जाता एक सांगतो, तुम्ही कितीही कॉर्पोरेट तीसमारखां असाल

पण प्रिंटरमध्ये अडकलेला कागद फाटू न देता जर तुम्हाला काढता येत नसेल तर तुमचं कॉर्पोरेट जीवन व्यर्थ आहे

आणि

प्रिंटरमध्ये शेवटचा कागद उरला असताना शंभर लोकांमधून जर तुमचीच प्रिंट आली असेल तर समजून घ्या,

You are the chosen one!!

 

समाप्त

दिलवाले दुल्हनिया ले जाएंगे

#CinemaGully

#दिलवाले_दुल्हनिया_ले_जाएंगे

   टीव्हीवर डीडीएलजे सुरु आहे. राज (शारक्या) नुकताच युरोप टूर वरून परतला आहे. आपण सिमरनच्या प्रेमात आहोत हे त्याला आता कन्फर्म झालंय. तो स्विमिंग पूलजवळ बसलाय. तेवढ्यात त्याचे वडील अनुपम खेर तिथे येतात. शारक्याच्या हातात 'बीयर'चा टिन देतात. आणि मी शेगावचं दर्शन घेऊन आल्यावर वडील ज्या कॅज्युअलतेने मला, "किती वेळ लागला बे दर्शनाले?" असं विचारायचे त्याच कॅज्युअलतेने ते शारक्याला विचारतात, "लडकी का नाम क्या है?"

हातात बीयरचा टिन आणून देणं वगैरे तर कहर आहे. आम्ही शेगावचा प्रसाद वडिलांच्या हातात देताना डाव्या हाताने दिला म्हणूनसुद्धा शिव्या खाल्ल्या आहेत. मुळात दर्शनाला लागलेला वेळ विचारायचं कारण, चिरंजीव इतक्या वेळ कुठं शेण खात बसले होते हे जाणून घेणे हेच असायचं. इकडे पोरगा एक महिना युरोपात काय दिवे लावून आला वगैरे प्रश्न अनुपम खेरला अजिबात पडत नाही. पुढे मग अनुपमजी शारक्याला कुठल्याही परिस्थितीत सिमरनशी लग्न करायचं असं बजावून भारतात पाठवतात. 'मैने तुम्हे जिंदगीभर ये तुनतुना बजाने के लिये पैदा नही किया था' असंही सांगतात. तसा प्रेमविवाहाला वगैरे आमच्या घरात विरोध नव्हता. आता वडिलांच्या पोटी शारक्या जन्माला आला नाही ह्यात त्यांची काय चूक ! त्यामुळे  कुठल्याच सिमरनने आम्हाला भाव दिला नाही हा भाग वेगळा. पण इथं सिच्युएशन वेगळी आहे हे लक्षात घ्या. सिमरनचं आपल्यावर प्रेम आहे ह्यावर शारक्या अजूनतरी कॉन्फिडन्ट नाहीये. अश्या परिस्थितीत,लंडन ते भटिंडा प्रवासखर्च लक्षात घेता, जिथं पोरीच्या मनात काय आहे हे माहिती नाहीये, तिथं आमच्या वडिलांनी काही आम्हाला "जाओ ,लेकर आओ मेरी बहू को" वगैरे म्हटलं नसतं भाऊ !!  आणि 'आपल्या देशात काय कमी आहे का पोरींची! त्यातली कर एखादी पसंत' असा अत्यंत प्रॅक्टिकल सल्ला दिला असता.

पुढं अनुपम खेरसुद्धा शारक्याला मदत करायला भारतात येतात. आणि सूनमुख पाहिल्यावर अभिप्राय देताना ते, "Excellent,Fantastic,Done!!" असं उदगारतात. माझ्या मते, ह्या प्रसंगातला बाप हा आदर्श बापाच्या व्याख्येतली जी प्रीमियम कॅटेगिरी असेल त्यात येतो. आपल्या इथले वडिल किमान मुलासमोर तरी मुलीविषयी मत देत नाही. बाकी मुलीचे वडिल,काका,मामा,भाऊ ह्यांच्याविषयी भलेही यथेच्छ चर्चा करतील. कारण लहानपणापासून ज्या मुलाला,"थोबाड बघितलं का आरश्यात?" हेच सुनावलं आहे त्याला लग्नासाठी मुलगी मिळते आहे हेच त्यांच्यासाठी मोठं यश असते. वडिलांनी मत दिलंच तर ते "जोडा शोभून दिसेल" ह्यापेक्षा वेगळं नसते. ह्यातला छुपा अर्थ, नगाला नग मिळाला ना...बस्स! असा असतो.

पुढे अनुपम खेर सिमरनला पळवून नेण्याचा सल्ला शारक्याला देतात. नव्हे, त्याच्यासाठी तिकीट वगैरे काढून स्वतः स्टेशनवर बॅग घेऊन उभे राहतात. एवढा मिलेनियर बाप अश्या प्रसंगी स्पेशल गाडी न करता भारतीय रेल्वेच्या पॅसेंजर ट्रेनवर कसा काय अवलंबून राहतो हा एक प्रश्नच आहे म्हणा! पण असो! आता आमच्यासोबत घडलं जरी असतं तरी इथे आम्ही स्वकर्तृत्वाने माती खाल्ली असती. आमच्याकडे बघून अमरीश पुरीने,"जा सिमरन जा, जिले अपनी जिंदगी" तर नक्कीच म्हटले नसते.याउलट त्याने स्पेशल गाडी बोलावून आमची पाठवणी केली असती. 

तसंही एका मुलीचा बाप झाल्यापासून, शारक्याकडे धावत जाणाऱ्या सिमरनचा हात पकडणाऱ्या बापाच्या भावना काय असतात ह्याचा थोडाबहुत अंदाज आला आहे. आजकाल हा प्रसंग पाहताना क्षणभर का होईना पण  मी अमरीश पुरीच्याच बाजूने असतो. कारण,

बाप आखिर बाप होता है !

समाप्त